Deze
omslagdoek heb ik voor mijn oma gehaakt. Die was laatst jarig. Eigenlijk zeg ik
‘bomma’, maar als ik over haar praat, gebruik ik altijd ‘oma’. Ik vind het
zoveel mooier klinken. Helaas was ‘oma’ in België nog niet zo in de mode toen
ik geboren werd. We deden het toen nog met moemoe en bomma. Voor het instant
bejaarde gevoel, weet je wel.
Moet gezegd
zijn: mijn oma was allesbehalve bejaard toen ik op de proppen kwam. We zijn de
beste vriendinnen geworden, kregen een hele hechte band. Ik heb al eens eerder
over haar verteld, in een blogberichtje over mijn eerste naaiprojectje. Naast
een heleboel andere dingen, heb ik vooral haar talent voor handwerk geërfd. Een
tijdje geleden ontdekte ik zelfs dat ik – als linkshandige – al heel mijn leven
rechts brei, gewoon omdat zij het mij zo geleerd heeft toen ik echt nog heel
klein was J.
Maar dus,
laatst was ze jarig en daarom hebben mijn moeder, mijn zus en ik haar mee uit
genomen voor taart en koffie. En dan was er het cadeautje, dat omslagdoek. Hij
is behoorlijk fel, jawel. Maar daar komt ze best nog wel mee weg, hoor. Het
licht haar teint op en het zilvergrijs van haar haren krijgt er een mooi
glansje van. Het uitje voor koffie en de taart vond ze niet zo wauw, maar de
sjaal, daar was ze best heel blij mee.
Ja, ik ben
er mij van bewust dat het een beetje vreemd is, dat ze niet genoot van het
uitje. Ongeveer anderhalf jaar geleden werd er dementie bij bomma vastgesteld.
Nu houdt ze niet meer zo van een niet-vertrouwde omgeving. Dat maakt haar onzeker
en daarom soms zelfs een beetje boos. Maar daar hadden wij even helemaal niet
bij stilgestaan… Het is heel verwarrend, als iemand van wie je heel erg veel
houdt en die je door en door kent, langzaamaan helemaal verandert. Het is een
vorm van afscheid nemen waar je maar moeilijk aan kan wennen.
Mijn oma
woont nu in De Bijster in Essen, een fantastische plek speciaal voor mensen met
dementie. Eén van de andere medebewoonsters daar heeft een omslagdoek.
Voortdurend wees bomma mij en iedereen die het (al dan niet) wou horen erop dat
haar kleindochter dat ook prima zou kunnen. Een niet zo stille wenk dat ik
misschien maar eens aan de slag moest gaan J. Dat klinkt nu misschien een beetje
dwingend, maar zo is ze helemaal niet. Integendeel, ze is net heel lief en heel
zacht. Ik geef nog even een foto van haar mee, omdat ze er best leuk op staat. De
laatste tijd is het namelijk niet meer zo makkelijk om echt goede foto’s van haar
te maken…
Ook nog even
heel praktisch: ik haakte met Eliza van Scheepjeswol. Die heeft hele mooie
kleuren, maar is vooral echt superzacht. Dat was heel erg belangrijk, want
bomma’s vel is zo ontzettend broos geworden. Ik had echt iets nodig dat op geen
enkele manier zou jeuken of prikken.
Het patroon
heb ik van Craft Kitchen. Ik gebruikte wel een grotere haaknaald, aangezien
het ook compleet ander garen is dan dat uit het patroon. Het is heel makkelijk,
dus ook geschikt voor beginners.
Reacties
Een reactie posten