Pompompom, een babydekentje...

Ergernis.

Dat is wat ik voel als ik aan een patroon start en er blijkt niets van te kloppen. Ja, zodadelijk ga ik nuanceren, maar nu wil ik graag nog even ‘aflopen’. Ventileren, fulmineren, klagen en zagen. Want welke creatieveling kent er niet die heerlijke kriebel van onvervalste goesting als je weet dat er een nieuw project op je ligt te wachten? En dan de voldoening als je eindelijk van start kan gaan? Als je eindelijk die bolletjes garen uit hun wikkel kan pellen, het eindje zoekt en resoluut de eerste steken maakt… 

En dan: ergernis. Want na een paar minuten blijkt dat het helemaal nergens heen gaat, nergens op lijkt, gewoon omdat er iets mis is met het patroon. Wat er zo mooi uitziet op de foto, wordt in (jouw) werkelijkheid een potje. Zo’n beetje als die foto’s die je wel eens ziet passeren op social media, met bovenaan het fotomodel en onderaan wat je krijgt als je zelf de bewuste jurk of bikini aantrekt.  

Als ik dit voorheb met een patroon, dan word ik dus echt boos. Want ik wil gewoon – heel simpel – het patroon volgen en tot een resultaat komen. Ik héb geen zin om het zelf uit te zoeken deze keer, want dan was ik zélf wel aan een patroon begonnen! 

Héhé, dat lucht op! 

Nu komt dan de nuancering: ik durf er helemaal mijn hand niet voor in het vuur steken dat mijn patronen altijd kloppen. Dat ze hetzelfde uitdraaien als iemand anders ze haakt. Of misschien ben ik ook al heel vaak een cruciaal stukje uitleg uit het oog verloren. Het kan echt gebeuren en eigenlijk is het helemaal niet zo erg. 

Kijk, al het bovenstaande heb ik een tijdje geleden al geschreven. Toen ging ik namelijk aan de slag met het patroon ‘Pom’ voor een babydekentje dat ik in de atelierkrant van Veritas had gezien. Je vindt het hier ook online. Mooi hè!

Het was een primeur trouwens, want ik had nog nooit eerder een babydekentje gehaakt. Maar sinds een tijdje maak ik ‘winkelvoorbeeldjes’ voor een heel lieve Veritasuitbaatster en dit leek me dan wel een leuk projectje. Ik had er superveel zin in, omwille van die primeur en ook omdat ik uitkeek naar het ritmisch kunnen doorhaken, zonder al te veel gedoe.

Maar toen ik startte met het patroon, ging het helemaal mis. Het leek alsof de steek die werd omschreven helemaal niet klopte. Het resultaat was heel slordig en leek in de verste verte niet op de foto. Ziehier het bewijs :-).

Toen heb ik dus in mijn Franse colère het bovenste stukje van dit blogberichtje geschreven. In mijn razernij was ik natuurlijk ook nog van plan om eens flink mijn gedacht te zeggen over het nationaal verspreiden van foute patronen en hoe onbegrijpelijk ik het vond dat zoiets niet eerst fatsoenlijk gecontroleerd werd.

Maar godzijdank ben ik nogal van het volhardende type en moet ik echt op àlle knopjes hebben gedrukt voor ik opgeef. Godzijdank heb ik dus nog een keertje geprobeerd of ik er toch niets van kon maken. En wat bleek: er was helemaal niets mis met het patroon, hoogstens was er één dingetje een klein beetje verwarrend omschreven. En toen ik dat eenmaal had ontcijferd, kreeg ik exact hetzelfde resultaat als het dekentje op de foto. 

Vind je ’t niet mooi geworden? Ik heb wel voor een feller rood gekozen dan het voorbeeld.

Ik ben echt héél blij dat ik toch nog een poging heb gewaagd. Zoniet had ik een blogbericht de wereld gestuurd waarin ik Veritas valselijk zou beschuldigen van het nationaal verspreiden van foute patronen. Hoe onbeschrijfelijk genânt zou dat wel niet geweest zijn?! 

O ja, ben je benieuwd waar het voor mij verwarrende stukje zat? In het patroon staat, bij toer 2: ‘1 vaste tussen het 2^de en het 3^destokje van de volgende groep’. Die ‘tussen’ nam ik al te letterlijk, je moet gewoon een vaste haken in het 3^de stokje. 

Moest je zin hebben om ook aan Pom te beginnen: ik haakte met haaknaald 3,5 en had uiteindelijk toch zeker tweeënhalve bol per kleur (SMC Catania) nodig om aan de opgegeven afmetingen te komen.