HomeMade by Lex

Ergernis. Dat is wat ik voel als ik aan een patroon start en er blijkt niets van te kloppen. Ja, zodadelijk ga ik nuanceren, maar nu wil ik graag nog even ‘aflopen’. Ventileren, fulmineren, klagen en zagen. Want welke creatieveling kent er niet die heerlijke kriebel van onvervalste goesting als je weet dat er een nieuw project op je ligt te wachten? En dan de voldoening als je eindelijk van start kan gaan? Als je eindelijk die bolletjes garen uit hun wikkel kan pellen, het eindje zoekt en resoluut de eerste steken maakt…  En dan: ergernis. Want na een paar minuten blijkt dat het helemaal nergens heen gaat, nergens op lijkt, gewoon omdat er iets mis is met het patroon. Wat er zo mooi uitziet op de foto, wordt in (jouw) werkelijkheid een potje. Zo’n beetje als die foto’s die je wel eens ziet passeren op social media, met bovenaan het fotomodel en onderaan wat je krijgt als je zelf de bewuste jurk of bikini aantrekt.   Als ik dit voorheb met een patroon, dan word ik dus echt boos